Mijn eigen ideeën werk ik vaak in kleine beeldjes uit. In klei, was of (spek)steen. De wassen beeldjes laat ik in brons gieten.
Gevoelens waar een ander misschien een gedicht over zou schrijven, probeer ik vast te leggen, tastbaar te maken in een beeld.
Na een avond waarop ik ongelofelijk had staan swingen, had ik nog dagenlang het gevoel dat ik van elastiek was, en me alleen nog maar dansend door het leven zou kunnen bewegen. Dat gevoel heb ik proberen uit te drukken in een serie “Dansende vrouwtjes”. Fragiele, uitzinnig dansende poppetjes. Steeds twee bij elkaar. Ik wilde ook een koppeltje van een slank en een dik figuurtje, ik keek om me heen om te zien hoe dikke vrouwen zich bewegen.
Ik werd geboeid door het beeld van een mollige vrouw, die zo geweldig gracieus, warm en zacht van lijn was… prachtig! Speksteen is een zachte steensoort, waarin ik dat gevoel uitstekend kon weergeven. De halfmatte glans van de gepolijste delen naast het ruwe van de onbewerkte steen… precies zoals ik het bedoelde.
Getroffen door de fanatieke verbetenheid, waarmee sporters elke vezel van hun lijf inzetten om het doel te bereiken. Hockeyers die met tot grimas vertrokken gezichten verlengstuk worden van hun toverstick… Dat leverde een serie beeldjes op, waarvan er twee uitgekozen werden om als trofee uitgereikt te worden aan de beste hockeyspeler/speelster van het jaar.
Relaties vormen een bijna onuitputtelijke bron van inspiratie. Soms heel natuurgetrouw uitgewerkt, als totaalportretjes die door hun houding de relatie tussen mensen of mens en dier uitbeelden. Een andere keer ligt de nadruk zozeer op het uitdrukken van de relatie, dat ik de figuren sterk stileer. Maar ook in die vorm wil ik graag dat iedereen eruit kan halen wie ik bedoel!